Op de helft van onze reis..............

We zijn op de helft van onze reis….

 In Copacabana hebben we het rustig aan gedaan, we zijn naar een goed hotel gegaan met warm water, lekker ontbijt en uitzicht over het meer Titicaca. Het plaatsje is een hub om verder te gaan in Bolivia. Het is een schoon, relaxed en toeristisch “strand” plaatsje waar veel toeristen komen die een bezoek willen brengen aan Island del sol (eiland van de zon) of isla del Luna (eiland van de maan), hier vind je ook veel ruïnes uit de Inca tijd. Wij zijn naar het eiland van de zon gegaan, je stapt hier met heel veel mensen op een soort van veerbootje en vaart in 2 uur naar het eiland. Daar aangekomen loop je een uurtje de berg op en ben je bij de ruïnes. Mooi gebouwd en een indrukwekkend uitzicht over het eiland en het meer. Het eiland heeft mooie stranden en het is erg relaxed. Het is net of je aan de middellandse zee zit en het geeft je een vakantiegevoel. Na het rustige dorp Copacabana gaan we naar de hel die La Paz heet. De rit tussen Copacabana en La Paz is mooi en de bus gaat zelfs op een ferry de rivier over. Zodra we bij de buitenwijken van La Paz aankomen, zien we dat alle wegen opgebroken zijn en dat het een enorme bende is. Maar misschien is het in de stad wat beter. La Paz is een enorme stad die hoog tussen de besneeuwde bergen ligt. La Paz ligt eigenlijk in een soort van soepkom waar heel veel mensen, toeterende taxi’s en huizen zijn ingegleden. Werkelijk elke centimeter in bebouwd en de drukte is overweldigend. La Paz ligt ook erg hoog en als je loopt merk je dat je snel buiten adem bent. Alle dieseldampen van de duizenden taxi’s en bussen helpen ook niet echt mee. De stad zelf staat van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat chronisch in de file en de taxi chauffeurs en de buschauffeurs hebben hier de indruk dat als je toetert dat het allemaal wat sneller gaat. Dit is niet zo en de herrie die dat maakt is zenuwslopend. Ook de hoeveelheid mensen in de straten is zoals de kalverstraat in Amsterdam op zaterdag. We slapen hier in een lux hotel midden in het centrum bij de Plaza San Fransisco. Onze kamer heeft uitzicht over de stad en we genieten van de ruime kamer, warme douche, het enorme bed en het uitgebreide ontbijten. Om van de ene kant van de stad naar de ander kant te komen zonder in de file te staan, hebben ze een kabelbaan gebouwd. Dit is een soort van skilift en deze geeft je de mogelijkheid om je op een rustige manier van het noorden van de stad naar het zuiden te gaan. Maar ook om de berg op te gaan. Zoals eerder beschreven ligt La Paz in een soort van soepkom en de rand van die soepkom is erg hoog en stijl en deze lift bied een uitkomst om de stad een beetje te zien in korte tijd. Je betaald 3 bob (50 cent) en je laat je rustig over de stad vervoeren. Wij zijn naar het zuiden van de stad geweest, dit is de rijkere buurt en het is net of je in een andere stad aankomt. Veel rustiger, palmbomen in de straten en nauwelijks getoeter van taxi’s en bussen. Erg raar omdat je nog steeds in dezelfde stad zit. Op deze manier hebben we ons een beetje door de stad verplaatst, uit de skilift stappen een beetje rondlopen en dan weer opstappen. ’s Avonds ontdekken we een kroegje dat van een Nederlander is en waar je een tapbiertje kan krijgen en een balletje gehakt, bitterballen, stroopwafels, shoarma, saté etc. Best wel weer lekker kan ik je beloven na al die rijst, gebakken bananen en kip. Na een aantal dagen La Paz vliegen we naar Rurrenabaque, dit is een klein plaatje vanwaar we een week de jungle in gaan. We vliegen met amazon air. Dit is een soort van Easy Jet maar dan 10 keer beroerder. Maar ja het is de enige die hier heen vliegt dus we moeten wel. Met veel vertraging gaan we weg en aangekomen in Rurrenabaque schijnen ze vergeten te zijn de bagage in te laden. Iedereen maakt wel eens fouten maar ik vind deze wel bijzonder. Niemand van de passagiers krijgt hun bagage dus. Sta je dan…………… In onze bagage zit dus echt alles voor een half jaar reizen. Ook mijn medicijnen en andere noodzakelijke dingen. Maar het zou diezelfde dag nog komen werd ons beloofd. We besluiten toch alvast naar de lodge te gaan die op 3 uur rijden is. De bagage zou dan met een taxi nagestuurd worden naar het dichtstbijzijnde dorp. Voor dat we vertrekken moet ik nog even pinnen om de lodge te betalen. In het kleine dorp kan je maar 500 bob ( 70 euro) per keer pinnen. Ik heb iets meer nodig en sta een half uur te pinnen. Alle biljetten komen in briefjes van 20 dus mijn rugzak vult zich snel. Inmiddels een hele lange rij en de politie komt ook nog even kijken wat ik allemaal aan het doen ben. De lodge waar we in zitten ligt op 3 uur rijden van Rurrenabaque en ligt midden in het Madidi National Park , de weg er naar toe wordt opgeknapt door een Chinees bedrijf die natuurlijk als tegenprestatie hier iets voor krijgt (waarschijnlijk hout, olie of zo). Het laatste stuk is wel heel erg slecht en het is een hele klus om de berg op te komen. Wat ook opvalt, is dat geen enkele auto een kenteken heeft. Het blijkt dus dat deze auto’s illegaal de grens over worden gebracht en dat je deze dan gewoon kan aanschaffen. Uiteindelijk aangekomen in de lodge en we zijn de enige gasten. Ziet er ook weer lux uit en we zitten echt midden in de jungle. Erg mooie plek maar wel weer verstoken van telefoon, internet maar wel een warme douche en een luxe kamer en heel veel personeel voor ons alleen. De lodge wordt gerund door een community die op 9 uur lopen van het dichtstbijzijnde dorp ligt. Deze community leeft geïsoleerd van de westerse beschaving zijn nagenoeg zelfvoorzienend. Om het dorp te bevoorraden huren ze ook soms een tractor omdat 9 uur lopen met zakken rijst niet te doen is. Via een Amerikaans fonds hebben ze deze lodge opgericht. Vanwege de hoeveelheid vogels, wildlife, ongerepte natuur en de ligging, komen hier veel natuurliefhebbers en vogelaars op af. Ze zijn opgeleid om westers te koken en om westerse service te verlenen. De community heeft de lodge zelf gebouwd en per tour beurt komt er een familie of een groep om voor de gasten te koken, schoon te maken en te fungeren als gids. Echt hele lieve mensen die een beetje verlegen zijn maar er echt alles aan doen om je een goed gevoel te geven. Fantastische mensen! Ze waren zelf bereid om een uur naar de stad te lopen om onze bagage te halen (uiteindelijk was dit gelukkig niet nodig en konden ze toch met de auto) Helaas is onze bagage er die avond en de volgende ochtend ook nog niet. We beginnen ons lichtelijk zorgen te maken maar uiteindelijk wordt die ‘s avond alsnog afgeleverd. We zijn erg opgelucht dat we onze spullen weer hebben en dat we weer schone kleren aan kunnen trekken. De temperatuur is ook even wat anders. Wij kwamen uit de bergen waar je toch in de avond een lange broek en een jas aan deed. In La Paz en Copacabana koelde het ’s avonds af tot een graad of 5 en hier is het 36 graden. Even omschakelen dus maar de lodge ligt op 1000 meter hoogte dus koelt het in de avond lekker af waardoor je heerlijk slaapt geen muggen hebt. Mooie plek midden in de jungle met de apen, vogels en andere beesten om je heen. Het is heerlijk om weer de stad uit te zijn. Elke dag staan we om 6 uur op om vogels en andere dieren te zien. Het is werkelijk prachtig, de jungle is nog onaangeroerd, er is geen verkeer en de hoeveelheid gekleurde vogels is enorm. Onze gids Sandro is ongelofelijk goed in het herkennen van geluiden en in het vinden van de vogels of dieren die hierbij horen. Hij vertelde ons dat hij in de community waar hij leeft jager is geweest dus hij herkent elk geluid en weet waar de dieren zitten. ’s Avonds vanaf de veranda van de lodge zie je de vuurvliegen met hun “lampjes” rond vliegen, uilen in de bomen en je hoort alle geluiden uit de jungle. Geen andere geluiden om je heen zoals van auto’s of wat dan ook. Je kunt je de stilte niet voorstellen. De wandelingen die we maken zijn adembenemend mooi, we lopen naar uitkijkpunten “miradors” die je de kans geven om over de jungle heen te kijken. Hier zie je de vogels en apen die in de boomtoppen leven. Ook lopen we langs de riviertjes waar je kunt genieten van de koelte van het water en het zicht van de jungle om je heen. Als je hier zit wil je eigenlijk niet meer weg, zo mooi is het. Het geeft ons kippenvel. Voor ons is het de mooiste plek in de jungle waar we ooit geweest zijn en we denken dat we hier zeker terug komen. De jungle en de mensen van Bolivia hebben ons hart gestolen. Op 20 december gaan we nog wat vogelen voor dat we vertrekken naar Rurrenabaque. Het is een beetje bewolkt maar in de verte zien we wat onweer. Maar volgens onze gids blijft het droog. Dus niet, na een uur begint het te regenen, nou ja te hozen. We lopen in de regen snel terug naar de lodge, doorweekt komen we daar aan en we beginnen snel met inpakken want anders komen we niet meer met de auto van de berg af. Over de weg lopen inmiddels rivieren van water die de weg gewoon wegspoelen. Het eerste stuk moeten we lopen, te gevaarlijk om in de auto te zitten. Na een half uur kunnen we instappen. Weer wat verder weer lopen en dan weer instappen. Maar uiteindelijk van de berg afgekomen en met een hele volle auto (personeel moest ook mee) rijden we richting Rurrenabaque. Hier slapen we een nacht in een hotel voor dat we morgen via La Paz naar Santa Cruz vliegen. We vliegen weer met Amazon air en dat geeft geen goed gevoel gezien de eerdere ervaringen. De volgende dag gaan we naar de luchthaven. En ja hoor, onze vlucht is weer vertraagd. Door de vele regen van de vorige dag zijn er vluchten uitgevallen en alles schuift op. We zouden eerst om 11.00 vliegen en de prognose is dat we nu pas om 16.00 mee kunnen. Na veel discussies is het ons gelukt om met de vlucht van 13.00 mee te kunnen aangezien we ook een aansluiting hebben in La Paz om naar Santa Cruz verder te vliegen. Ook deze wordt omgeboekt. Het toestel dat ze hebben ingezet om de achterstanden weg te werken blijkt een klein propeller vliegtuigje waar je aan elke kant van het toestel één stoeltje hebt, je zit dus allemaal een beetje achterelkaar in een soort van polonaise. De stoeltjes zijn erg klein en na 10 minuten trekt het bloed weg uit je ledematen. Even wandelen of strekken kan ook niet want in het vliegtuig kan je niet rechtop staan en door de turbulentie ligt je waarschijnlijk snel onderuit. De cockpit is open en je kijkt op de ruggen van de piloten. Doordat het een klein vliegtuigje is, is het uitermate instabiel en het toestel schudt hevig en maakt vrije vallen van zo’n honderd meter. Veel mensen zijn erg bang en misselijk. Raquel is ook erg ongelukkig, de vreselijkste vlucht die ze ooit heeft gehad. Maar met veel kabaal en lawaai landen we uiteindelijk in La Paz. Daar op naar de volgende vlucht en uiteindelijke komen we om 16.00 aan in Santa Cruz waar we een huurauto gaan ophalen. Mooi niet, mensen zijn al naar huis maar er hangt een papiertje met een telefoonnummer. We zouden namelijk oorspronkelijk de auto om 14:00 uur ophalen maar door de vertragingen waren we te laat. Bellen help niet echt omdat ze helaas geen Engels kunnen en wij dus niet kunnen uitleggen wat we willen. Naar een ander verhuurbedrijf, ook niet te doen. Uiteindelijk wel iemand aan de telefoon die Engels speekt en we besluiten de auto de volgende dag op te halen. Een nachtje slapen dus in Santa Cruz. Uiteindelijk een hotel gevonden en ’s avonds gaan we een biertje drinken in de stad. Het hotel ligt midden in de stad vlak bij het centrale plein, hier is alles versierd met kerstspullen en kerst verlichting. Overal zijn kraampjes die spulletjes verkopen en het is heel druk en gezellig op straat. Uiteindelijk belanden we in een reggae bar waar live muziek is. Een Boliviaanse reggae band is wel even wennen, de zanger denkt dat die Bob Marley is en de band erachter heeft de meest chagrijnige uitstraling die je kunt bedenken. Maar het is er gezellig en we hebben een leuke avond. De volgende ochtend terug naar de luchthaven om de auto te halen. En ja wel, er is iemand. Uiteindelijk gaan we op pad richting San Jose. Dit is een klein dorpje waar een oude Jezuïeten kerk (1548) te zien is en het dorp ligt dicht bij twee natuurparken. De route die we rijden is een route langs allemaal van deze Jezuïeten kerken en het is een lange rit (ongeveer 300 km) die over hele lange rechte weg gaat tussen de soja plantages door. Grote westerse bedrijven zoals Cargill hebben vakkundig het regenwoud plat geschoven en hier enorme plantages gebouwd. Daarnaast zie je grote veehouderijen met duizenden koeien voor de vlees industrie. Beetje triest wordt je er wel van maar wel een mooie rit. Uiteindelijk aangekomen in San Jose nemen we een hotel met zwembad (bloedheet hier) en bezoeken we de kerk met veel wandtekeningen en ornamenten. ’s Avonds lekker gegeten in het hotel en de volgende dag gaan weer op pad. We rijden een lange rit over zandwegen richting San Rafael. Een stoffige rit van 135 kilometer. Hier bezoeken we ook een Jezuïetenkerk. Prachtige kerk met veel wandschilderingen en veel houtsnijwerk. We rijden verder naar San Miguel, hier staat ook een kerk die we bezoeken. Deze ook in dezelfde stijl gebouwd. De dag erna rijden we naar Santuario de Chochis. Dit is een kerk die bekend is vanwege het houtsnijwerk van de pilaren deuren en plafonds. Het is inderdaad erg indrukwekkend en de ligging van deze kerk is ook erg mooi. Het ligt tussen de bergen en rotsformaties die allemaal verschillende kleuren hebben. Mooie omgeving en de route is mooi om te rijden. Terug in het hotel moeten we weer inpakken want de volgende dag moeten we terugrijden naar Santa Cruz. Vanaf hier vliegen we naar Sucre waar we de kerstdagen door gaan brengen. In totaal hebben we bijna 1200 kilometer gereden en het is fijn om je onafhankelijk te kunnen verplaatsen. Geen geprop in bussen of taxi’s is best prettig voor een keer. Na een prima vlucht (Raquel is nog steeds een beetje bang om te vliegen) komen we aan in Sucre. Sucre is een bergstadje dat op 2800 meter en het is prettig om weer in wat aangenamere temperatuur te zijn. In Santa Cruz was het zo’n 30 graden en heel vochtig en hier een aangename 22 graden en niet benauwd. We slapen hier in een B&B die gerund wordt door een Belgische dame. Leuk huisje in een prachtig aangelegde tuin. Mooie plek om te zitten voor de aankomende dagen. ’s Avonds de stad in gelopen en in een Nederlandse kroeg beland. We raken al snel in gesprek met de eigenaar en die heeft als hobby vogelen wat hij samen met een vriend doet. Erg leuke gasten en met een biertje en portie bitterballen is het een erg gezellige kerstavond geworden…..De volgende dag maar een rustdag en even de blog bijwerken. De volgende ochtend hebben afgesproken om met de eigenaars van de kroeg te gaan vogelen in een dorp in de buurt. Om 5.30 op en we gaan op pad. We lopen langs een spoorlijn en we zien 46 soorten vogels. Een mooie wandeling! Aan het einde van de dag alle foto’s uitzoeken en lekker uit eten. We hebben besloten om hier oud en nieuw te gaan vieren en we boeken nog een aantal dagen erbij in de B&B waar we zitten. Helaas moeten we wel een keer verhuizen naar een andere B&B maar we hebben in ieder geval een slaapplek tot in het nieuwe jaar. We hebben in Sucre ook de plek bezocht waar dinosaurus sporen zijn te zien. Ze hebben deze bij toeval aangetroffen bij de cement fabriek. Omdat de aarde in de afgelopen miljoenen jaren is omhoog gekomen zijn deze nu te zien op een steile wand, dit was vroeger waarschijnlijk een rivierbedding. Wel een heel apart gezicht om de verschillende sporen te zien die dwars doormekaar heen lopen. Sucre heeft er maar meteen een soort van attractiepark van gemaakt met dinosaurussen van polyester op ware grootte. Wel leuk om te zien en mooi gemaakt. In Bolivia zijn de meeste dinosaurus sporen gevonden ter wereld en ook de meeste fossielen uit die tijd. Op 30 december zijn we met een tour meegegaan die ons eerst naar kapel brachten, hier schijnt een koning vermoord te zijn door de Spanjaarden. Deze kapel heet Capilla de Chataquila. Achter deze kapel ligt ook nog een stuk van de Inka trail. Dit is een stuk van ongeveer 4 kilometer die we dan ook hebben gelopen. Het is een prachtige omgeving tussen de bergen. Het ligt op 4100 meter hoogte en hier heb je een andere flora en fauna dan op lager gelegen stukken. De uitzichten en de stilte is overweldigend en het is een mooie wandeling. Daarna weer de auto in en we rijden naar een andere plek hoog in de bergen om ook dinosaurussporen te zien. Deze sporen liggen bij Ninu Mayu. Na eerst een uur gelopen te hebben komen we in een soort van maanlandschap. De bergen bestaan hier uit verschillende lagen van koper, zilver, ijzer en ander materiaal. Hierdoor krijgen de wanden en de bergen allemaal verschillende kleuren. Op één van de lagen die bloot is komen te liggen door erosie zijn ook weer verschillende sporen te zien. Het is een raar idee dat deze sporen miljoenen jaren oud zijn en dat de afdrukken zo duidelijk te zien zijn. We lopen weer een uur terug de berg op en gaan dan verder met de auto naar Maragua. Hier zijn hele aparte rotsformaties te zien. Het ziet eruit als een soort van krater waaruit lava omhoog gekropen is. (zie foto’s). Uiteindelijk met zeer vermoeide kuiten en voeten van al het lopen komen we weer terug in Sucre. Het is inmiddels oudejaarsdag en we moeten helaas naar een andere hostel verhuizen. Na het verhuizen boodschappen doen want alles is hier dicht tot 3 januari. We vieren we oud en nieuw in een Nederlandse kroeg en hebben geholpen met het versieren van de kroeg. ’s Avonds een erg gezellig oud en nieuw feest gehad en op nieuwjaarsdag maar even rustig bijkomen. We blijven tot 3 januari en vertrekken dan via de woestijn en de zoutpannen naar Chili. Een tocht van drie dagen richting San Pedro in Chili en van daaruit trekken we verder…….

                Vanuit Bolivia de beste wensen en een gezond 2017