Via het zuiden van Chili Argentinië in……………………..

In het huisje in Pucon houden we een rustdag. We genieten van de luxe van het huisje en na een uitgebreid ontbijt doen we de was, schrijf ik aan mijn blog en genieten we van de rust en het uitzicht. Na de rustdag rijden we naar een andere omgeving om daar te wandelen. We rijden via Villarrica naar Lican Ray. Hier ligt het meer Lago Calaquen. We rijden langs dit meer en zien de de besneeuwde vulkanen in de omgeving. We rijden verder naar Panguipulli. Dit is net zo’n toeristisch plaatsje als Pucon en je staat werkelijk in het dorp in een lange file. We moeten tanken, het is zo’n enorme chaos dat de politie het verkeer moet regelen op het benzine station. De dorpen kunnen (net als Amsterdam) de hoeveelheid toeristen niet aan. Via dit dorp rijden we verder langs het meer Lago Panquipulli, een hele mooie route die ons naar Reserva Nacional Mocho-Choshuenco brengt. (sorry ik heb deze naam niet verzonnen). Hier maken we een lange wandeling door de bossen die je uiteindelijk naar een punt brengen waar je 5 vulkanen kan zien. Een vermoeiende klim kan ik je beloven en we zijn blij als we uiteindelijk weer in de auto zitten. Aan het einde van de dag rijden weer terug en zitten moe maar voldaan bij het huisje op het terras te genieten van een biertje en een wijntje. Het is inmiddels 9 februari en we gaan verder naar het zuiden. We maken de huurauto schoon en we pakken weer in. We gaan naar Puerto Montt. Dit is een vissersplaats en havenplaats waar ook heel veel toeristen komen die net als ons een boot nemen naar Puerto Natales of naar andere plekken in het zuiden van Chili. Het is een soort van “gateway” naar Patagonië. We checken in in ons hotel en brengen de huurauto weg. Erg jammer want we hebben hier veel plezier van gehad. Ruim 5000 kilometer gereden en we kunnen wel zeggen dat we Chili redelijk grondig hebben gedaan. Ons hotel ligt midden in de stad boven een nachtclub waar de dames hun diensten aanbieden en ‘s nachts horen we dat ze daar buitengewoon succesvol in zijn. Hotel is een beetje gehorig dus we kunnen de business redelijk volgen. Overdag lopen we langs de kade en via een mega “shopping mall” en brengen we een bezoek aan de visafslag waar ook veel restaurantjes zitten. Hier eten we de verse producten en lopen via de 3000 souvenirs winkels weer terug naar ons hotel. (alles made in China) Onderweg ook nog wat snacks kopen voor aan boord van de ferry die ons naar Puerto Natales gaat brengen. (natuurlijk ook wat flessen wijn) ‘s Avonds nog even de tickets printen voor de boot. Ik loop daar de receptie en vraag of ze dit kunnen doen voor ons. Het kan maar helaas heeft het hele hotel nog maar twee velletjes papier op voorraad. (wel handig als je een printer hebt maar geen papier). Weer shoppen dus maar uiteindelijk gelukt en ik zit meteen met 498 velletjes A4 die over zijn. Maar aan het hotel gegeven…. De volgende dag is het dan zover, we staan vroeg op om in te checken voor de ferry. De trip van de ferry duurt drie dagen en is dan eigenlijk een soort van mini cruise. Na het inchecken hebben we nog veel tijd om te shoppen in de “shopping mall”. We kopen regenbroeken en nog wat andere zaken die noodzakelijk zijn in het zuiden van Chili. Ik heb een heerlijke dag, er is namelijk een winkeltje die zware shag verkoopt (van Nelle!), na een aantal maanden filtersigaretten gerookt te hebben is zware shag weer een traktatie voor me! Na een korte busrit lopen we de ferry op en gaan naar onze cabine. We hebben gelukkig een cabine voor ons tweeën, wel prettig dat je niet met andere mensen hoeft te delen en wat privacy hebt. Na lang wachten vertrekt de ferry en we varen langs bergketens, vulkanen etc. Het weer is prachtig en we zitten op het dek te genieten van de omgeving, zeevogels en de zeehonden die langs komen. Omdat drank verboden is op de boot, vult Raquel haar waterfles met wijn en ik regel cups om een wijntje te kunnen drinken. Pot Nescafé oploskoffie op schoot en het ziet eruit alsof we koffie drinken. Wat nootjes erbij, prima geregeld. Het is niet echt druk op de boot. En de mensen zijn allemaal erg verschillend. Hoewel het afritsbroek gehalte erg hoog is zit jong en oud door elkaar. Ook een hoog gehalte van mannen met een knotje boven op hun hoofd, (ziet er uit als een soort van pater maar dan in plaats van kaal rondje boven op de schedel), er zijn ongeveer 10 haren bij elkaar geknopt met een elastiekje. (zie foto) Het ziet er overigens heel raar uit als het elastiekje eruit is, dit zie je ‘s morgens als deze mannen wakker worden en zich naar de doucheruimte begeven. Ik vraag mij altijd af wat deze mannen denken als ze ’s morgens in de spiegel kijken en proberen om de tien haren in dat elastiekje krijgen, hebben ze zoiets van ” ziet er goed uit mannetje” of is het zoiets van “mijn god wat heb je jezelf aangedaan” ik hoop het laatste…….Daarnaast ook veel Amerikanen aan boord en dus ook Amerikanen die allergisch zijn voor mensen die roken of zelfs die doen alsof ze een sigaret roken. Een voorbeeld: (waar gebeurd op de boot) Ik sta buiten op het dek en pak een sigaret, ik doe alsof ik hem aansteek en een Amerikaanse vrouw begint meteen te hoesten en vermeld dat ze er last van heeft. Ik haar netjes geïnformeerd dat het wat geloofwaardiger is als ik de sigaret eerst aansteek alvorens zij met haar kuchsessie gaat beginnen. Ik heb haar verder niet veel meer gezien….. Ook zijn er Amerikanen die luider praten als noodzakelijk, ik kan ze redelijk vermijden maar tijdens een documentaire over een ijs expeditie is dit wat moeilijker voor me en ik (en veel mede passagiers met mij) irriteren zich mateloos. Gelukkig krijgen ze van de leiding van de boot te horen dat ze wat zachter moeten doen zodat de andere passagiers de film kunnen uitkijken en niet hoeven aan te horen hoe geweldig deze mensen zichzelf vinden. Na de film naar bed.  We slapen in een stapelbed, wel weer ff wennen, met name voor Raquel want die moet klimmen om in het bovenste bed te komen. Prima geslapen overigens en we worden wakker met wat regen en bewolking. Maar uiteindelijk wordt het droog en na het ontbijt zitten we weer op het dek te genieten van de omgeving. De omgeving trekt aan ons voorbij en we zien in de verte een groep walvissen (vin walvissen) voorbij trekken. Ook zien we veel zeehonden, pinguïns, meerdere soorten dolfijnen, zeevogels en albatrossen voor de boot. Allemaal geweldig om te zien! We varen verder door de fjorden en tussen de besneeuwde bergketens. Het doet ons erg denken aan Nieuw Zeeland op het zuidereiland hier maakten wij ook een boottocht tussen de fjorden en het lijkt erg op elkaar. Net als het weer, op het ene moment strak blauwe lucht en een uur later regen, wind en kou. Het is verbazend hoe snel dit kan wisselen. Met name de wind kan in dit gebied toenemen met windstoten van 150 km/u. Dit is normaal in Patagonië. Aankomende nacht gaan we een stuk over open zee, de scheepsarts deelt zeeziekte pillen uit voor degene die daar behoefte aan hebben. Ik heb er geen last van maar Raquel wel en eet er meerdere op. Naar mate de avond vordert maakt de boot een behoorlijke deining, dit zal de hele nacht gaan duren en voor een aantal mensen zal dit een lange nacht worden. De volgende ochtend ben ik vroeg weer op en op het dek kan je zien dat een aantal passagiers hun avondeten twee keer voorbij hebben zien komen. Ik zelf heb heerlijk geslapen en het wiegen van de boot deed me aan een hangmat denken in de wind. Raquel wel vaak wakker geweest maar inmiddels varen we weer tussen de fjorden en de zee is rustig geworden. Op 13 februari komen we aan in Puerto Natales en gaan naar onze hostel. Heerlijk om weer ruimte te hebben en een normaal bed en een ruime douche. ’s Avonds gaan we heerlijk uit eten en dan liggen in een normaal bed. Raquel gaat de volgende dag een trekking doen met twee andere Nederlanders die we ontmoet hebben op de boot (Steffani en Alain). Ik ga niet mee aangezien mijn knie de steile klim niet kan handelen. Ik gebruik deze dag om (weer) nieuwe schoenen te kopen, mijn huidige schoenen zijn lek en in Patagonia is dat niet erg handig. Ook nog wat handschoenen en een muts kopen want de temperatuur is hier erg wispelturig. Wel een groot verschil vanwaar we vandaan komen. Puerto Natales is een rustig plaatsje, behalve nu in het hoogseizoen. Veel toeristen die het park ingaan van Torres del Paine. Dit is een bergmassief waar veel toeristen een trekking doen van meerdere dagen (de W of de O) of de gletsjer (Grey Gletsjer)  gaan bezoeken. Of gewoon wandelen in de omgeving. Het stadje bestaat uit hostels, outdoor winkels en restaurantjes om de stroom van toeristen aan te kunnen. Zelfs de bussen moet je een dag van tevoren boeken want anders kan je niet mee. Vanuit dit plaatsje zie je ook de besneeuwde toppen van het bergmassief liggen. Er hangt een gemoedelijke sfeer en we hebben besloten nog een dag langer te blijven en een auto te huren om de omgeving in te gaan. Raquel heeft een behoorlijke wandeling gedaan van 8 uur en door het prachtige weer ook een hele mooie wandeling gehad. Ze kwam erg laat weer thuis maar heeft er van genoten. Ik zelf vind zo’n vrij dagje ook wel prettig en heb alle huishoudelijke zaken kunnen regelen en voor de volgende dag een auto kunnen huren. De volgende dag slapen we iets uit en ik haal de auto op waarmee we het park Torres el Paine in gaan. Het is jammer genoeg regenachtig weer. We rijden richting Laguna Azul over onverharde wegen. Onderweg zien we veel vogels, vossen en ander wildlife in een prachtige omgeving.’ s Avonds gaan we uitgebreid uit eten met een aantal mensen die we op de boot ontmoet hebben. We zitten met mensen uit Australië, England, Nederland en een Amerikaan. Met name het stel uit Australië is wel apart. De vrouw die in geuren en kleuren aan het vertellen is dat ze drugsgebruiker is en onder invloed van LSD de bergen in zijn gegaan. Het klom een stuk makkelijker volgens haar.  Naar mate de avond vordert worden haar verhalen steeds ongeloofwaardiger en op een gegeven moment is er geen touw maar aan vast te knopen. We eten in een restaurant waar ze een heel lam bij het houtvuur hebben gegaard en het is heerlijk eten. Na het eten gaan we nog een kroeg in en wordt erg laat. Wel erg gezellig! De volgende ochtend gaan we met de auto naar de Grey Gletsjer rijden. Wederom hebben we weer veel regen en is het koud en miserabel weer. We zijn erg blij met onze nieuwe jassen en regenbroeken. Na een mooie rit komen we aan bij Lago Grey en van hieruit zou je na een korte wandeling de gletsjer moeten zien. Helaas…….door het slechte weer en de mist zien we alleen een klein ijsbergje drijven en zien we niets van de gletsjer. Compleet verregend en koud gaan we terug de auto in. Wel een mooie rit gehad maar een redelijk kansloze onderneming. Later gaan we naar Argentinië waar we gletsjers gaan bezoeken en dan proberen we het opnieuw. Op 17 februari vertrekken we met de bus naar Punta Arenas. Dit ligt weer zuidelijker en het is een  belangrijke havenplaats, verder is het een onverzorgd plaatsje en alles ziet er slecht onderhouden uit. De reden dat we hier zijn is dat je alleen hier de koningspinguïns kan zien zonder dat je daarvoor naar Antarctica hoeft. Een groep van ongeveer 100 van deze pinguïns hebben zich gevestigd op een stukje land aan de kust van Vuur eiland, hier ook wel het “ het einde van wereld” genoemd. Het ligt ook op de route “fin del mundo”. We worden om 7.30 opgehaald met een busje en 20 anderen en we vertrekken naar de ferry die ons naar Vuur eiland gaat brengen. We hebben prachtig weer en we zitten in het zonnetje op het dek. Onderweg weer veel vogels gezien en dolfijnen. Aangekomen op het eiland bezoeken we eerst een museum waar je de historie kan zien van de oorspronkelijke bewoners. Dit waren indianen (het Yahgan volk)die lang waren, “good looking” en leefden van de visvangst en van het land. Helaas hebben de westerlingen die op zoek waren naar goud, walvissen of andere rijkdom ze allemaal uitgemoord en bestaat deze cultuur niet meer sinds 1974. Echt een schande wat daar gebeurd is. Een pater heeft nog wat foto’s kunnen nemen (ongeveer 950) voordat deze cultuur uitgemoord is, deze foto’s zijn te zien in het museum en er is een archief opgezet. Na het museum gaan we lunchen en rijden we naar de Konings pinguïn kolonie. Het zijn er een stuk of 100 in het totaal en het is de één na grootste pinguïn van de wereld (ze zijn 1.25 meter hoog). Mooie beesten om te zien en betrekkelijk van dichtbij. Na een uur rijden we terug en ‘s avonds laat zijn we weer in onze hostel. De volgende dag is het zondag en is alles dicht. Toch organiseren we nog een pinguïn tocht, deze tocht gaat naar Isla Magdalena, dus we moeten weer met de ferry. De ferry vertrekt om 16.00 dus we hebben nog de tijd om een museum te bezoeken. We gaan naar een museum wat in een groot herenhuis is gevestigd van de Familie Braun. Dit gebouw is het voormalige herenhuis van de familie Braun-Menendez, een van de schapenbaronnen uit de 19e eeuw. Het interieur is gebouwd van Italiaans marmer, Belgisch hout, Franse tapijten en meubels uit Londen en Parijs. Prachtig museum! We nemen de taxi naar de haven en we vertrekken naar Isla Magdalena waar we Magellan Pinguïns kunnen zien. Hier schijnen 120.000 pinguïns te zitten. We hebben weer geluk en het is mooi weer. We vertrekken en we zien walvissen en commerson’s dolfijnen, dit zijn één van kleinste dolfijnsoorten en we zien ze met hoge snelheid om de boot zwemmen. Na een tocht van twee uur komen we aan op het eiland en je ziet de pinguïns zitten, volgens mij zeker geen 120.000 maar wel een hoop. Je kunt ze van heel dichtbij zien en fotograferen. We lopen met alle mensen die op de boot zaten tussen twee touwen door over een parcours  die via een vuurtoren weer terug gaat naar de ferry.  Ook heel veel meeuwen op het eiland met jongen en andere vogels. Ik hoop dat de grote hoeveelheid toeristen de flora en fauna niet vernietigen zo als we eerder gezien hebben in Chili. Na een uur op het eiland te zijn geweest gaan we de boot weer op en we vertrekken naar Punta Arenas. Dit is onze laatste dag hier want morgen gaan we terug naar Puerto Natales, hier blijven we 1 nacht en gaan dan naar Argentinië voor ons laatste deel van de reis. Op 21 februari reizen we met de bus naar El Calefate  in Argentinie, hier begint het laatste deel van onze reis. Na een behoorlijk lange zit komen we daar aan en gaan het hostel in. Het is prachtig weer en we voelen weer de warmte van de zon. We kunnen de korte broeken weer pakken zal ik maar zeggen. De volgende dag hebben we een tour geboekt naar de Perito Moreno gletsjer, dit is een van de grootste gletsjers ter wereld en is onderdeel van Parque Nacional Los Glaciares. De gletsjer is 5 kilometer breed en op sommige plekken 70 meter hoog boven het meer. In het meer zelf zit onder water nog eens 110 meter. Een enorme wand van ijs die per dag een meter of twee opschuift. Dit gaat met een enorm geweld en het lijkt alsof er kanonschoten worden gelost. De hele massa kraakt, schuurt en knalt. De geluiden zijn bijna spectaculairder dan de gletsjer zelf. Als eerste lopen we over paden die zijn aangelegd met uitzicht op de gletsjer wand en die je een prachtig overzicht geven van de van de gletsjer. Een wandeling van een uur waarbij je het zuidelijke deel van de wand kan zien. Daarna stappen we in de bus en gaan we naar een pier waar we op een boot stappen die ons langs de gletsjer vaart. We worden afgezet bij de voet van de gletsjer en na de lunch lopen we dichter naar de gletsjer toe. Hier krijgen we een soort van ijsschoenen aan waarmee we over de gletsjer gaan lopen. We gaan een uur lopen over het ijs. Erg bijzonder en met name de blauwe kleuren van het ijs zijn erg mooi. Als afsluiting drinken we een glas whisky met ijs van de gletsjer natuurlijk. (smerigste whisky van het zuidelijk halfrond) Mooie ervaring geweest! De dag erna hebben we het wat rustiger aan gedaan. We boeken een busreis naar El Chaltén. Dit is een klein plaatsje bij de berg Fitz Roy en is een “hikers paradise” . Het plaatsje heeft 350 inwoners en er zijn duizenden toeristen die wandelingen maken in de bergen. Weer hebben we geluk, het weer is prachtig en we kunnen het bergmassief in zijn geheel zien met de besneeuwde toppen van de “Torres en Mt Fits Roy. We gaan snel naar onze hostel want Raquel wil een korte wandeling maken. Ze kiest de verkeerde route en het wordt uiteindelijk een wandeling van 20 kilometer met 10 kilometer berg opwaarts. Hier had ik even niet op gerekend en mijn lichaam helemaal niet. ’s Avonds laat weer terug in de hostel en alles onder de navel is compleet uit zijn verband gerukt. Spierpijn, zere voeten, blaren en zere knieën. Wel een prachtige wandeling die uiteindelijk uitkomt onder aan een gletsjer. De wandeling is erg afwisselend, je loopt langs meren, door bossen en over vlaktes met mooi uitzicht. De volgende dag maken we weer een wandeling. Deze wandeling gaat naar de voet van Mt Fitz Roy. Vandaag ook weer prachtig weer en een hele mooie wandeling gemaakt waar we uiteindelijk de hele berg en gletsjers kunnen zien. We hebben zo veel mazzel met het weer!! Nu zijn we weer terug in El Calafate en vertrekken op 28 februari richting peninsula Valdes. Een busreis van maar 21 uur dus een lange zit voor de boeg!

Nog een maand te gaan………………………….