Op weg naar Peru

Op weg naar Peru…………..

Uiteindelijk is het droog bij de Copalinga Lodge. We hebben een bezoek gebracht aan het Parque Nacional Podocarpus in de Andes gebergte. Hier een lange wandeling gemaakt en natuurlijk weer van alles gezien. Alleen even vergeten dat het zondag was. Het gaf ons wel de kans on Ecuadoriaanse families  met schreeuwende kinderen te fotograferen. Uiteindelijk maar weer teruggelopen naar de Lodge en daar nog wat vogels gespot. De omgeving bij de Copalinga Lodge is werkelijk prachtig en we zouden graag nog langer blijven maar helaas zitten ze vol .De volgende dag 7 november, vertrekken we naar Vilcabamba wat ook aan de Podocarpus ligt, hier blijven we een aantal dagen voordat we via Zumba de grens oversteken. Vilcabamba is een slaperig dorpje dat ingenomen is door hele zweverige Amerikanen. Dit tot afschuw van de lokale bevolking overigens. Veel Amerikanen bouwen hier een huis om vakantie te vieren of om hun pensioen uit te zitten. (nu zullen er veel Amerikanen komen vanwege Trump denk ik) Overal zie je mannen met paardenstaarten en knotjes, vaak op blote voeten of op hiep hiep hoera sandalen en vrouwen die onderweg zijn naar een meditatie les, yoga of lesbisch kleien. In het park een clubje Hare Krishna aanhangers aan het trommelen en ook Amerikanen met cowboyhoeden en natuurlijk Amerikanen met witte sokken en sportschoenen die uitsluitend luider praten als strikt noodzakelijk is. Zoals je leest echt een plek voor mij. Ik kijk er nu al naar uit om naar Peru te vertrekken zal ik maar zeggen. Het plaatsje zelf is overigens wel erg relaxed en met een beetje ontwijken van de Amerikanen kan je daar je draai wel vinden. We slapen in een grote villa (Villa Beatriz) met zwembad en een prachtig uitzicht over de bergen en Vilcabamba. Service is hier niet om naar huis over te schrijven, bij aankomst moesten we iemand wakker bellen om ons naar binnen te laten. De volgende dag zouden onze was doen, nou mooi niet. Lag nog steeds op dezelfde plek waar we het afgegeven hadden. En na een wandeling van 5 uur  zat het hek naar de villa ook nog dicht zodat ik met mijn atletische lichaam over het hek moest klimmen om bij onze kamer te kunnen. Maar het huis is prachtig, heeft een zwembad en we zijn er alleen maar om te slapen. Ook zijn we weer naar het Podocarpus park geweest dit keer met gids, een lange wandeling gemaakt en weer nieuwe vogelsoorten gezien. De taxi heeft ons bijna op het hoogste punt van de berg afgezet en we lopen door de wolken naar beneden. Een aparte ervaring in een prachtige omgeving. Terug van de wandeling maar even zwemmen en mijn blog bijwerken. De volgende dag naar het Linderos park geweest en daar een wandeling gemaakt in de bergen. Helaas door de warmte en de droogte niet heel veel vogels gezien maar de wandeling was erg mooi. Raquel had besloten dat we in de middag moesten gaan paardrijden in de omgeving. Op zich een aantrekkelijk idee want de omgeving is prachtig. Raquel had paardrijlessen gevolgd voordat we vertrokken naar Zuid Amerika en ik kon het al een beetje. Terug uit het Linderos park staat de man met de paarden er al. Even snel omkleden, op het paard klimmen en gaan. We hebben 2 uur paardrijden geboekt dus we gaan op weg. Gaat erg soepel allemaal, althans het eerste half uur. De mensen zijn hier erg klein, paarden ook eigenlijk, maar bovenal zijn de paardenzadels ook iets aan een te kleine kant. Zeker voor mijn lichaamsbouw heeft dat vervelende bijwerkingen. Zeker in draf of galop komt er een moment dat je sterretjes gaat zien, dus maar snel afremmen en stapvoets lopen om bij te komen. We gaan met de paarden door een rivier en door hele smalle beekjes en over smalle paadjes. Het is verbazend hoe makkelijk deze paarden daar doorheen gaan. Na een uur gaat het bij mij wat minder soepel, mijn testikels hebben inmiddels de vorm van twee sjoelstenen en ik moet nog een uur….. Na twee uur komen we weer aan bij de villa en nemen een duik in het koude zwembad om alle pijnlijke delen van het lichaam de tijd te geven om weer de oorspronkelijke vorm aan te laten nemen. ‘s avonds lekker wezen eten in het stadje want morgen hebben we een lange reis voor de boeg richting Peru. Op 10 november vertrekken we ‘s morgens vroeg om 5.30 uur naar de bushalte om richting Peru te gaan. Als eerste moeten we via Zumba naar La Balsa waar de grens is, een bustocht van een uur of 5 die dwars door de bergen gaat en over hele slechte wegen maar met prachtige uitzichten. We ontmoeten een Amerikaanse jongen, Armin, die ook op weg is naar Peru dus we reizen samen. Armin zei eerst vanwege het winnen van Trump dat die Canadees was, maar gaf later toe dat die Amerikaan was. Leuke vent en erg relaxed om mee te reizen. Onderweg houden we een stop van een half uur om te ontbijten. In Zumba nemen we het besluit om uit de bus te gaan en verder naar de grens te gaan met een taxi. We moeten daar anders een uur wachten voordat hij verder gaat. Een besparing van bijna twee uur en we hebben nog een lange weg te gaan. Bij de grens aangekomen naar de douane. Alles heel soepel gegaan en we mogen de grens over naar Peru. De grens hier is erg bijzonder, het is namelijk een brug over een brede rivier die je over moet lopen met je bagage. Een aparte ervaring. Over de brug naar de douane in Peru, ook hier gaat alles soepel en we staan in Peru! En nu?? Via de douane beambte regelen we een taxi, nou ja taxi, iets wat banden heeft en een motor. Ik zal het proberen uit te leggen. De motor van de taxi loopt op twee cilinders in plaats van 4, dit heeft als gevolg dat de maximum snelheid tegen de berg op 20 km per uur is in zijn 1e versnelling.  En we zitten midden in de bergen dus dat is geen prettige gedachte. De banden zijn glad en het staaldraad komt er doorheen en alles trilt, rammelt, schuurt en maakt lawaai. Op de voorruit is waarschijnlijk een steen terecht gekomen waardoor die in zijn geheel verbrijzeld is en waardoor alleen de chauffeur nog de mogelijkheid heeft nog iets van de weg te zien. Maar ja het is de enige taxi dus geen keuze. We stappen in en rijden met een slakkengang richting het eerste significante dorp in Peru, San Ignacio, een rit van 2 uur. Doordat we langzaam gaan hebben we wel de tijd om van de omgeving te genieten, de bergwegen zijn prachtig! We worden afgezet bij een busstation, in Peru rijden in plaats van grote bussen, minibusjes (collectivo’s) waar zoveel mogelijk mensen en bagage in gepropt wordt en die je dan naar redelijk oncomfortabel naar je bestemming brengen. Maar het functioneert goed en je kan op elke plek komen die je wilt. Eerst nemen we een tuk tuk het dorpje in om te lunchen. Het is net Bangkok hier, in plaats van taxi’s alleen maar tuk tuks. Met bagage en drie man die doormiddel van een schoenlepel in de tuk tuk gepropt zijn gaan we het dorp in. Na de lunch met de tuk tuk terug naar het collectivo station. Hier worden we in een minibus gewerkt en met twee Peruanen die op mijn schouder in slaap vallen rijden we naar Jean (totaal 11 uur reizen) . Het tweede dorp van enige betekenis in Peru en hier blijven we overnachten. Peru is vergeleken met Ecuador veel smeriger, overal ligt plastic en al het afval wordt in de rivier gegooid, erg jammer om te zien. Morgen weer verder naar onze eerste bestemming in Peru, Chachapoyas. De volgende morgen gaan we met de tuk tuk naar soort van taxi bedrijf waar je een taxi deelt met meerdere mensen, best wel een goed systeem moet ik zeggen. We laten stappen in een auto die ons naar Baqua Grande gaat brengen. De taxichauffeur kijkt veel naar Max Verstappen in de formule 1 en scheurt ons met een gang van 140 km/u (waar je 30km/u mag) naar Baqua Grande. De rit op zich zelf is prachtig, je rijd tussen de rijstvelden door en door de vele tuk tuks die je moet ontwijken is het net Azië. In een recordtijd zijn we in het volgende dorp, Baqua Grande, en de bestuurder zet ons af bij weer een taxibedrijf waar de volgende auto klaar staat die ons naar de eindbestemming gaat brengen, Chachapoyas. De rit naar Chachapoyas ging door de bergen en was erg mooi, veel rijstvelden en watervallen gezien. Echter de taxichauffeur kan nog wel wat rijlessen gebruiken. Stel je voor je zit met drie man achter in een auto en de chauffeur is van mening dat het gaspedaal een soort van pomp is waarmee je brandstof naar de motor moet pompen. Ik weet niet of iemand die dit leest die hondjes kan herinneren die je op je dashboard kon plaatsen? Die hondjes met zo’n los hoofdje daarin gemonteerd dat op elke beweging van de auto meebeweegt en al ja knikkend je zit aan te staren, nou  door het continu pompen op het gaspedaal zitten wij ook zoals die hondjes op de achterbank en het geeft uiteindelijk ook een beetje weeïg gevoel in de maag. Een bijzonder irritante rijstijl en je krijgt de neiging het stuurwiel over te nemen. Maar uiteindelijk komen wij aan in Chachapoyas waar wij 6 dagen zullen blijven. Chachapoyas is een plaatsje van waar je tours kan nemen naar de verschillende Inca en Chachapoyas ruïnes in de omgeving. Het is een stoffig maar erg relaxed plaatsje in de bergen omringd door “cloudforest” en in de omgeving liggen diverse archeologische sites die je kunt bezoeken. Wat wel jammer is; is dat de meeste bossen, op de parken na, zijn verdwenen en plaats hebben gemaakt voor landbouw en veeteelt. We gaan naar ons hotel, hotel Revash. Het hotel ligt aan het centrale plein en is een oud gebouw met een binnenplaats waar omheen de kamers zitten. Mooie plek en midden in het centrum. Na het inchecken lopen we door het plaatsje en de sfeer is hier heel anders dan in Ecuador. Mensen lijken vriendelijker en socialer met elkaar en lachen veel met elkaar. Het eten in Peru is een stuk beter als in Ecuador, de gerechten zijn smakelijker en de keuze uitgebreider. De volgende dag gaan we met een tour naar een archeologische site. De site heet Kuélap en is een ommuurde stad hoog in de bergen (ruim 3000 meter) en is van 600 BC en bestond uit 400 gebouwen. De muur eromheen is 19 meter hoog en heeft hele smalle doorgangen om de stad in te komen. Prachtige locatie en de ruïnes en het uitzicht is adembenemend. De rit er naar toe is zenuwslopend, over hele smalle onverharde wegen langs de afgrond zit je toch niet echt lekker in een bus. In de bus waren mensen aan het huilen van angst. Spectaculaire lange rit maar niet voor mensen met hoogtevrees. Op dit moment zijn de Fransen een kabelbaan aan het aanleggen zodat de reistijd veel korter is en de gevaarlijke weg niet meer genomen hoeft te worden. Ik hoop maar dat de kwaliteit van de kabelbaan beter is als die van de Franse auto´s… Op 13 november hebben we een tour gedaan naar een bekende grot en zijn we naar een andere archeologische site geweest. De grot (Quiocta) stelde niet zo veel voor maar de archeologische site was erg indrukwekkend. Die site, Karajía genaamd is te bereiken doormiddel van een steil pad vanuit een bergdorpje, Cruz Pata. Het steile pad komt uit bij een bergwand die uitkijkt over een vallei waar Chachapoyas vroeger heeft gelegen. Hier vind je in een bergwand 6 sarcofagen die ruim twee meter hoog zijn en die uitdrukkingsloos uitstaren over de vallei. De sarcofagen zijn beschilderd en waren voor de belangrijke personen uit die tijd. Jaren terug zouden hier zo´n 150 sarcofagen gestaan hebben maar vele daarvan zijn ingestort en andere zijn na de tweede wereldoorlog geroofd door de Amerikanen en de Fransen. Het is niet bekend waar deze sarcofagen zijn gebleven. Na een lange busreis weer terug in het hotel. Morgen houden we een rustdag….. Na onze rustdag staan we om 3.30 op om naar een park te gaan hoog in de bergen. Het park ligt bij Pomacochas  in de cloudforest en hier komt een speciale kolibrie ( de Marvellous Spatuletail)  voor die nergens anders in de wereld te vinden is. We hebben een privé taxi en een leuke chauffeur die ook een vogelaar is. Wij gaan dus op zoek naar deze kolibrie. We komen om 5.15 aan bij het Huembo park om naar de speciale kolibrie te gaan zoeken. Echter het park is pas om 6.00 uur open dus wachten. Het park gaat open en we lopen naar een plek waar de voerplekken zijn voor kolibries. Het stikt ervan, op 1 plek 15 verschillende soorten en natuurlijk ook de hele speciale kolibrie waar naar wij naar op zoek zijn. Hij is prachtig maar erg klein en bewegelijk en dus heel moeilijk om te fotograferen. Na twee uur rijden we naar een ander park bij Alto Nieva, dit is een klein parkje wat eigenlijk nog het enige stukje is wat niet kaal gekapt is of platgebrand is. Hier ook veel kolibries en andere vogels gezien. We rijden verder naar Abra Patricia, hier ligt een park tegen de Amazone aan en bestaat gelukkig nog uit de originele bossen en is een beschermd gebied. Geweldige omgeving met veel vogels en ander “wildlife”. Naar een paar uur rijden we weer terug naar het Huembo Park om nog een poging te doen de speciale kolibrie te fotograferen. Uiteindelijk gelukt! Na een lange dag rijden we terug naar Chachapoyas en het stemt ons droevig om de vele aangestoken bosbranden te zien. Het is werkelijk een totale verwoesting en op de bergen om ons heen groeit werkelijk niks meer. Ik ben benieuwd of de prachtige parken die er nog zijn er over 10 jaar ook nog zijn. De volgende dag en tevens onze laatste dag in Chachapoyas gaan we nog een aantal sites bezoeken. We gaan naar de Canyon del Sonche. Er zijn meerdere plekken hoog in de bergen waarop je een fantastisch uitzicht hebt over deze canyon. We hebben een aantal van deze plekken bezocht en zijn weer terug in Chachapoyas. Vanavond nemen we de nachtbus naar Chiclayo. Hier blijven we 1 nacht en daarna gaan we richting Trujillo.Hier zullen we weer een aantal dagen blijven. We kijken erg uit naar onze aankomst in Chiclayo, dit ligt namelijk aan de kust en we willen weer zee zien en natuurlijk zwemmen in de zee. Het klinkt raar maar we zijn de bergen een beetje zat, we zitten namelijk al vanaf het begin van onze reis in de bergen en hebben inmiddels de behoefte aan een wat ander landschap en willen de zee weer zien en voelen……………